Ο μύθος της Δρυόπης

Ο μύθος της Δρυόπης που ακολουθεί είναι από το βιβλίο του Μπερνάρ Κλαβέλ «Μύθοι και θρύλοι από όλες τις χώρες», μετάφραση Αλίκη Βρανά. Απευθύνεται σε παιδιά και νέους και το ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου. Πολυχρησιμοποιημένο βιβλίο γιατί τα παιδιά μου το διάβασαν πολλές φορές.  

  

Οι Έλληνες που ήταν σώφρονες σε πολλούς τομείς, είχαν φτιάξει πολύ αυστηρούς νόμους για τη προστασία της φύσης. Απαγόρευαν την καταστροφή των δέντρων και των φυτών κάθε είδους. Κι όπως παντού και πάντα, έτσι, και στην Ελλάδα, υπήρχαν άνθρωποι που κορόιδευαν αυτούς τους νόμους και κατάφερναν να ξεφύγουν απ’ τη δικαιοσύνη. Όμως ήρθε μια μέρα που η Θεία Δίκη ανακατεύτηκε στην υπόθεση.
Η Δρυόπη, κόρη του βασιλιά Δρύοπος, επειδή νόμιζε ότι όλα επιτρέπονταν, έκοψε μια μέρα τα κοτσάνια ενός ολάνθιστου λωτού, για να πλέξει στεφάνι για τα μαλλιά της. Για να πούμε την αλήθεια δεν ήταν η πρώτη φορά που το  ‘κανε αυτό, αλλά εκείνο το πρωί φοβήθηκε πολύ, όταν είδε ότι απ’ τα κομμένα κοτσάνια δεν έβγαινε χυμός αλλά αίμα. Όσο το νερό της στέρνας – όπου ζούσε το φυτό- γινόταν κόκκινο, παράπονα έφτασαν στ’ αυτιά της Δρυόπης, που ήθελε να φύγει. Τα παράπονα έγιναν πιο συγκεκριμένα και μια γυναικεία φωνή είπε γλυκά:
-Με πλήγωσες Δρυόπη, δεν μπορείς πια να φύγεις.
-Μα ποια είσαι συ τέλος πάντων; ρώτησε η Δρυόπη ακόμα πιο τρομαγμένη.
-Είμαι η νύμφη Λοτίς, ίσως έχεις ακούσει να μιλάνε για μένα. Ήμουνα η ομορφότερη απ’ όσες ζουν στις όχθες των ποταμών.
-Ναι έχω ακούσει να μιλάνε για σένα. Αλλά μερικοί ισχυρίζονται ότι σε μεγάλωσε ο Φαύνος, ο θεός των αγρών.
-Όχι, είπε η Λοτίς, δεν με μεγάλωσε αυτός. Για να του ξεφύγω, βούτηξα   σε μια στέρνα και μεταμορφώθηκα σε λωτό. Κι εσύ έρχεσαι και κόβεις τα κοτσάνια μου και με πληγώνεις.
Συγχώρησε με, παρακάλεσε η Δρυόπη, δεν ήξερα.
-Εκείνο που ξέρεις όμως, είναι ότι απαγορεύεται να βασανίζεις τα φυτά. Κι όμως εσύ το κάνεις, μια κι αυτά δεν παραπονιούνται ποτέ. Μα ξέρεις ότι υποφέρουν. Είσαι σκληρή Δρυόπη, πρέπει να τιμωρηθείς.
Η Δρυόπη προσπαθούσε ν’ απομακρυνθεί, αλλά τα πόδια της έμεναν ακίνητα, σα να είχαν ριζώσει στο έδαφος και ανασηκωνότανε, μα τίποτα δεν μπορούσε να ξεριζώσει τα πόδια της απ’ το χώμα. Σιγά-σιγά άρχισε να αισθάνεται τους αστραγάλους της, τα γόνατα της, τέλος τους μηρούς της να παραλύουν. Κοίταξε και είδε φλοιό να ανεβαίνει γύρω της σιγά-σιγά, σαν δέντρο που φυτρώνει. Άρρωστη από φόβο, άρχισε να ουρλιάζει. Η αδερφή της Ιλόη και ο γιος της Όφισος, που την άκουσαν πρώτοι, σκέφτηκαν ότι έπεσε στο κενό κι έτρεξαν. Αλλά όταν την είδαν έτσι μεταμορφωμένη σε δέντρο ως τη μέση, κατάλαβαν τι είχε συμβεί και μάντεψαν πως τίποτα δεν μπορούσε να τη βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση.
-Ζητάω απ’ όλα τα δέντρα και τα φυτά να με συγχωρέσουν. Ζητάω συγγνώμη από τους θεούς του δάσους. Υπόσχομαι να μην ξανακόψω ποτέ  ούτε ένα κλαδί, να μην ξαναμαζέψω λουλούδια, αλλά αφήστε με να γυρίσω σπίτι μου και να ζήσω σαν άνθρωπος.
Τότε έφτασε κι ο πατέρας της, ο βασιλιάς.
-Εσύ, είπε, κόρη του μονάρχη που κάνει τους νόμους, πρώτη εσύ τους καταπατάς. Και το κάνεις εδώ, σ’ αυτό το πάρκο που είσαι σίγουρη ότι δε θα σε δει ούτε κανένας ούτε οι φύλακες. Οι θεοί του δάσους αποφάσισαν να σε τιμωρήσουν. Κανένας δε μπορεί να κάνει τίποτε, ακόμα κι αν είναι βασιλιάς. Ησύχασε. Αν συνεχίζεις να φωνάζεις έτσι και να κουνιέσαι πέρα δώθε, θα γίνεις άσχημο δέντρο. Σήκωσε τα χέρια σου στον ουρανό και ίσιωσε το κορμί σου. Τουλάχιστον θα είσαι ένα ωραίο δέντρο, αξιοθαύμαστο που θα ζήσει γεμάτο από πουλιά.

Η Δρυόπη υπάκουσε. Ίσιωσε το σώμα της και σήκωσε τα χέρια της προς τον ουρανό, για να γίνουν δυο ωραία κλαδιά. Κι ο φλοιός  συνέχισε ν’ ανεβαίνει σιγά-σιγά, ενώ όλη η αυλή που μαζεύτηκε, τραγουδούσε την μελωδία της γέννησης των δέντρων:
Η γη κι ο ήλιος
στην όχθη των βαθιών λιμνών
έχουν μια τέχνη απερίγραπτη
κάτω απ’ το ξανθό φως
για να μας δώσουν εδώ
το δέντρο του παραδείσου.

 Όταν σταμάτησε το τραγούδι, ο φλοιός είχε σκεπάσει κιόλας ολόκληρο το σώμα.

Μόνο το πρόσωπο φαινόταν κι η Δρυόπη μπόρεσε να μουρμουρίσει:

«Ας φέρνουν συχνά τα παιδιά να παίζουν κάτω απόν ίσκιο του φυλλώματος μου. Ας βάλουν εδώ ένα παγκάκι πέτρινο για τους ερωτευμένους. Και κυρίως, ας λένε στους μικρούς και στους μεγάλους ότι δεν πρέπει να κόβουν τα δέντρα και τα φυτά.».
Όλοι οι δικοί της πήγαν και τη φίλησαν γλυκά, έπειτα ο φλοιός κάλυψε και το πρόσωπο της κι άφησε μόνο μια μικρή τρύπα απ’ όπου, από μακριά φαινόταν να κυλάει ένα δάκρυ.

Έτσι «έδωσε» λογοτεχνικά και παιδαγωγικά στους αναγνώστες του το μύθο της Δρυόπης ο Μπερνάρ Κλαβέλ. Αυτή η εκδοχή του μύθου είναι όπως την είχε περιγράψει ο Οβίδιος.
Ας προσθέσουμε κάτι ακόμα εγκυκλοπαιδικά: Η Δρυόπη σύμφωνα με τη μυθολογία  ήταν κόρη του Δρύοπα, βασιλιά της Οίτης ή του Ευρύπυλου  ή του Ευρύτου και σύζυγος του Ανδραίμονα. Απέκτησε ένα γιό, τον Άμφισσο, από την ένωση της  με τον Απόλλωνα, ο οποίος παρουσιάστηκε σ’ αυτή με τη μορφή  χελώνας και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε φίδι. Κατόπιν την άρπαξαν οι Νύμφες και στο χώρο της αρπαγής της φύτρωσε ένα είδος λεύκας και ανάβλυζε πηγή(εγκυκλ. ΥΔΡΙΑ).