Εικόνες της φύσης

Εικόνες της φύσης
Τρίπολη Αρκαδίας-Πλατεία Άρεως, Ο Αρχιστράτηγος του Αγώνα Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Σε πότισα ροδόσταμο


Νίκος Γκάτσος

Στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μη γίνεις σύννεφο
κοίτα μη γίνεις σύννεφο κι άστρο πικρό της χαραυγής
και σε γνωρίσει η μάνα σου που καρτερεί στην πόρτα
Σε πότισα ροδόσταμο με πότισες φαρμάκι
της παγωνιάς αητόπουλο της ερημιάς γεράκι
Πάρε μια βέργα λυγαριά μια ρίζα δεντρολίβανο
μια ρίζα δεντρολίβανο και γίνε φεγγαροδροσιά
να πέσεις τα μεσάνυχτα στη διψασμένη αυλή σου
Σε πότισα ροδόσταμο με πότισες φαρμάκι
της παγωνιάς αητόπουλο της ερημιάς γεράκι

......

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Σεπτέμβρης ο "Τρυγητής"


Παροιμίες, δημοτικά τραγούδια και γεύσεις από την παράδοση της  Αρκαδίας.

Παροιμίες

-Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος!
-Το Σεπτέμβρη τα σταφύλια, τον Οκτώβρη τα κουδούνια.
-Τα τραγούδια με το τρύγο, το χειμώνα παραμύθια.
-Τρυγητή σιτάρι σπείρε και σε πανηγύρι συρε.
-Τ΄ αμπέλι θέλει αμπελουργό, το σπίτι νοικοκύρη.


Δημοτικά τραγούδια

Αμπέλι μου καλέ πλατύφυλλο
και κοντοκλαδεμένο μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δεν σ’ αντάμωσα
Για δεν ανθείς καλέ για δεν καρπείς,
σταφύλια για δεν κάνεις μα τον ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό.
Με χρέωσες καλέ παλιάμπελο
κι εγώ θα σε πουλήσω μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δεν σ’ αντάμωσα.
Μη με πουλάς καλέ αφέντη μου
κι εγώ σε ξεχρεώνω μα τον  ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ‘χεις κόρη μ’ στο λαιμό.
Για βάλε νιούς καλέ και σκάψε με,
γέρους και κλάδεψε με μα τη θάλασσα, κοντούλα και γιομάτη δε σ’αντάμωσα.
Βάλε κορίτσια ανύπαντρα,
να με κορφολογήσουν μα το ουρανό, μα την αλυσιδίτσα που ’χεις κόρη μ’ στο λαιμό.




Παραδοσιακές γεύσεις

Ο Τρύγος παραδοσιακά ήταν μια γιορτή όπου συμμετείχαν όλοι. Συγκέντρωναν τα σταφύλια στο λινό, τα πατούσαν και μάζευαν το μούστο που προοριζόταν για το βαγένι προκειμένου να «ψηθεί» και να γίνει κρασί. Οι νοικοκυρές κρατούσαν μια ποσότητα μούστου για να φτιάξουν λιχουδιές στη κουζίνα τους. Έφτιαχναν κυρίως μουσταλευριά και μουστοκούλουρα.
Στη περιοχή της Γορτυνίας  έφτιαχναν  τα «τζουτζούκια», μια πού ελκυστική λιχουδιά ειδικά για τα παιδιά, μιας και δεν είχαν πολλές επιλογές λόγω της γενικότερης έλλειψης και ανέχειας στα παλιά χρόνια.

Τα «τζουτζούκια» γίνονταν ως εξής:

Έσπαγαν καρύδια, πρόσεχαν όμως το περιεχόμενο να βγαίνει ατόφιο και το χώριζαν σε δυο μέρη ακολουθώντας τη φυσική γραμμή του σχήματος του. Ύστερα έπαιρναν μια μεγάλη βελόνα με κλωστή και περνούσαν τα κομμάτια της ψίχας του καρυδιού ένα-ένα από μέσα. Το μήκος ήταν περίπου 50-60 πόντους. Κατόπιν έδεναν τις δύο άκρες. Αφού έφτιαχναν τον επιθυμητό αριθμό κατόπιν ετοίμαζαν μουσταλευριά και τα βουτούσαν ένα-ένα μέσα. Τα κρατούσαν λίγο για να πέσει η παραπανίσια ποσότητα μουσταλευριάς και στη συνέχεια τα κρεμούσαν στον αέρα για να στεγνώσουν και να ξεραθούν. Τα παιδιά πολλές φορές τα έτρωγαν κομμάτι-κομμάτι από κει που ήταν κρεμασμένα. Μόλις στέγνωνε η υγρασία τα αποθήκευαν διπλωμένα σε πετσέτες στα ντουλάπια τους ή ακόμα και στα μπαούλα προκειμένου να γλυτώσουν από το ψαχούλεμα των παιδιών. Τότε  ήταν όλα σε περιορισμένες ποσότητες και έκαναν οικονομία για ….να έχουν. Πολλές φορές αυτό δεν πετύχαινε γιατί τα παιδιά τα ανακάλυπταν όπου και αν τα έκρυβαν.
Ακόμα, τα «τζουτζούκια» τα προσέφεραν ως κέρασμα στους επισκέπτες, σκέτο ή με συνοδεία ρακής.








 Πατώντας πάνω στο βίντεο που ακολουθεί θα ακούσετε το δημοτικό τραγούδι της Αρκαδίας και όλης της Πελοποννήσου: Αμπέλι μου πλατύφυλλο




 περισσότερα για τον παραδοσιακό τρύγο διαβάστε εδώ.

......

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

23 Σεπτεμβρίου- Επέτειος της Άλωσης της Τριπολιτσάς

Ξεχωριστή ημέρα για την Αρκαδία και για την Ελλάδα!
23 Σεπτεμβρίου 1821
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Πρωταγωνιστής του Αγώνα!
Ο λαός τραγούδησε:
Στα Τρίκορφα μες στη κορφή
Κολοκοτρώνης σταίνει ορδή.
Μες στα Τρίκορφα στη ράχη 
πάει το αίμα σαν αυλάκι.
Κολοκοτρώνης φώναξε
και ο Μοριάς ετρόμαξε
- Που είσαι μωρέ Νικηταρά
πό χουν τα πόδια σου φτερά.
Μες τους κάμπους πας κοιμάσαι
και κανέναν δε φοβάσαι.....



 για το ιστορικό της Άλωσης της Τριπολιτσάς διαβάστε εδώ

.....

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Παλιά γραμματόσημα και οι ιστορίες τους


Ποιος στέλνει γράμμα σήμερα στους αγαπημένους του; Ποιος λαβαίνει γράμμα από τον ξενιτεμένο συγγενή του; Ποιοι νέοι ανταλλάσσουν γράμματα και εκφράζουν τον έρωτα τους; Σχεδόν κανείς.
Σήμερα έχουμε το διαδίκτυο και οι περισσότεροι επικοινωνούν με το face book, το  MSN, το Skype κ.ά. Τείνει να καταργηθεί και το τηλέφωνο στις διαπροσωπικές επαφές. Ο ταχυδρόμος  φέρνει άλλου είδους επιστολές στις μέρες μας. Γεμίζουν τα γραμματοκιβώτια με λογαριασμούς ρεύματος, τηλεφώνου, νερού, τραπεζών (το αδιαχώρητο!!!) στους φακέλους των οποίων δεν υπάρχουν γραμματόσημα. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μεταξύ αυτών θα βρεθεί κάποιο προσκλητήριο γάμου, κάποια πρόσκληση πολιτιστικού συλλόγου η ίσως τοπική εφημερίδα του τόπου καταγωγής μας. Ενδεχομένως σ’ αυτά να έχει επικολληθεί γραμματόσημο ως αντίτιμο των ταχυδρομικών τελών.
(Αποστ. Αρσάκης, Αλεξ.Παπαναστασίου, Γεωργ. Ριζάρης(έτος έκδοσης 1975) και Επίδαυρος(έτος έκδοσης 1971)
Ως γνωστό το γραμματόσημο είναι: « ένα μικρό ένσημο που χρησιμοποιείται  ως απόδειξη προπληρωμής των ταχυδρομικών τελών. Αποτελεί, όπως και το νόμισμα , κρατική αξία, η οποία επιβάλλεται για ορισμένο αντάλλαγμα που προσφέρεται στους πολίτες, δηλαδή για τη μεταφορά ταχυδρομικών φακέλων ή άλλων αντικειμένων. Τέλος, ανήκει στα «επίσημα ένσημα αξίας δηλωτικά» που η γνησιότητα του προστατεύεται από τον Ποινικό Κώδικα. Η επινόηση της χρησιμοποίησης του γραμματοσήμου ανήκει στο .......

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Το Εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων Αρκαδίας

(και τωρινό Δημοτικό Σχολείο Τροπαίων)

Ανοίξανε τα σχολεία πριν μια εβδομάδα για τη καινούρια σχολική χρονιά και μένα μου δόθηκε το ερέθισμα να γράψω για το Εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων έτσι όπως το θυμάμαι από τη φοίτηση μου εκεί. Το πέτρινο αυτό κτίριο που κοσμεί τα Τρόπαια είναι περίπου ενός αιώνα. Κτίστηκε κατά βάση από δωρεά του Εθνικού Ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού, όπως πολλά άλλα σχολεία στην Ελληνική Επικράτεια και όπως βεβαίως πολλά άλλα δημόσια κτίρια. Το καλαίσθητο αυτό οικοδόμημα μαζί με το προαύλιο, τον πέτρινο τοίχο που το υποστηρίζει καθώς και δυο εισόδους δεξιά και αριστερά αποτελούν ένα δημόσιο στολίδι για τα Τρόπαια και μάλιστα στην είσοδο, που προδιαθέτει ευχάριστα τον επισκέπτη.
Είχα εντυπωσιαστεί όταν το πρωτοαντίκρυσα σαν μαθήτρια, με γοητεύει όμως ακόμα γιατί πέρα από την αντικειμενικά όμορφη εικόνα του είναι συνδεδεμένο με τα μαθητικά μας χρόνια. Ήταν η «φωλιά» της μάθησης για όλη τη νεολαία της εποχής εκείνης-δεκαετία του ’70-που προερχόταν από πολλά χωριά της ευρύτερης περιοχής. Πολλοί από εμάς, αφήνοντας τα χωριά μας, νοικιάζαμε δωμάτια και μέναμε στα Τρόπαια προκειμένου να φοιτήσουμε στο Γυμνάσιο(Εξατάξιο τότε που έγινε αργότερα Γυμνάσιο-Λύκειο). Με δυσκολίες στη διαβίωση, είχαμε ρητή και αυστηρή εντολή από τους γονείς μας να είμαστε επιμελείς μαθητές γιατί  ο δρόμος της μόρφωσης ήταν αυτός που θα μας έβγαζε από τη δύσκολη ζωή της επαρχίας και θα μας οδηγούσε στο καλύτερο κόσμο της πόλης. Έπρεπε να φροντίζουμε τα πάντα μόνοι μας και ας ήμασταν 12 ή 13 χρόνων όταν ξεκινούσαμε τη σχολική ζωή μακριά από το σπίτι μας. Αντίθετα, τα παιδιά που έμεναν μόνιμα στα Τρόπαια ή ερχόντουσαν με το λεωφορείο το πρωί και έφευγαν το μεσημέρι απολάμβαναν την θαλπωρή της οικογένειας τους και ήταν απαλλαγμένα από τέτοιου είδους προβλήματα. Όλοι όμως ήμασταν μαθητές αυτού του σχολείου που μας έδωσε τα εφόδια της γνώσης.
Τότε το Εξατάξιο Γυμνάσιο Τροπαίων είχε 350 με 400 μαθητές που ερχόντουσαν ......

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Στη κορυφή του Αρτοζήνου

Ο κύκλος των πεζοπορικών  διαδρομών κατά την Αυγουστιάτικη παραμονή μας στου Σέρβου Αρκαδίας έκλεισε με την ανάβαση του Αρτοζήνου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα στο υπέροχο αυτό βουνό  αλλά κάθε φορά είναι ξεχωριστή και μαγική. Φτάσαμε με αυτοκίνητο μέχρι τον Αγιοδημήτρη, στις παρυφές του βουνού, περίπου στις 7 π. μ. Η διαδρομή ήταν γνωστή.


Ακολουθήσαμε πολύ ανηφορικό δρόμο με πολύ πέτρα και λιγοστή βλάστηση που καθιστούσε εύκολη τη προσπέλαση. Κάνοντας ελικοειδή πορεία σε κάποια σημεία αποφεύγαμε την κάθετη ανάβαση. Βαδίσαμε κατά μήκος της κορυφογραμμής που είναι ορατή από του Σέρβου και χωρίζει τη δυτική από την νότια πλευρά του βουνού. Η δυτική, βόρεια και η ανατολική πλευρά του Αρτοζήνου έχουν  τραχιά, απότομη, γυμνή και μολυβένια όψη ενώ η  νότια-νοτιοανατολική  πλευρά έχει όψη ομαλή, μαλακή και χρυσαφένια.  Ο Αρτοζήνος είναι ένα βουνό........

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα Αυγουστιάτικο δειλινό στον Αγιολιά

Ο ήλιος "ακουμπάει" το βουνό "Φραντζινέτα
Σέρβου Αρκαδίας. Δυο-τρία απογεύματα του Αυγούστου, με τη Δύση του ήλιου, ανέβαινα στη ταράτσα  του σπιτιού να δω και  να φωτογραφήσω το ηλιοβασίλεμα. Δεν είχα τα αποτελέσματα που περίμενα. Δεν με εντυπωσίασε. Ο ήλιος χανόταν πίσω από το βουνό αλλά δεν μου έδινε την εικόνα που ήθελα. Πίστευα ότι το ηλιοβασίλεμα είναι το ίδιο υπέροχο  παντού. Δεν παράτησα την προσπάθεια. Αφού σκέφτηκα από πού θα ήταν καλύτερα, «έριξα» την ιδέα στη γνωστή παρέα «που παίρνει τα βουνά» και αποφασίσαμε να ανέβουμε το δειλινό στον Αγιολιά.
 Επήγαμε ως εκεί με το αυτοκίνητο γιατί, αν έχεις πάει το πρωί πεζοπορία στο βουνό τρεις ώρες, που να βρεθεί το απόγευμα το κουράγιο για περπάτημα;  Είμαστε και «σκουριασμένοι» από τη ζωή της πόλης! Στα σπίτια του πάνω χωριού οι άνθρωποι ετοιμάζονταν  για να κάνουν την βραδινή βόλτα τους στην αγορά κι εμείς ανεβαίναμε στο βουνό. Αν έχεις βάλει στόχο όμως προχωράς ακάθεκτος. Έτσι, ακολουθώντας το χωματόδρομο από το τέλος του πάνω χωριού, προχωρήσαμε στον Αγιαντριά και μετά από δυο –τρεις στροφές φτάσαμε στον Αγιολιά.
Ξωκκλήσι του Π.Ήλία
Είχα πολλά χρόνια να πάω εκεί πάνω. Ξέρω ότι τα τελευταία χρόνια πανηγυρίζει ο ναός την 20η Ιουλίου. Ήξερα επίσης ότι έχουν γίνει εργασίες βελτίωσης του ναού και του περιβάλλοντα χώρου. Ομολογώ όμως πως εντυπωσιάστηκα όταν τ’ αντίκρισα όλα «ιδίοις όμμασι». Περιποιημένο ξωκλήσι, περιφραγμένος περιβάλλοντας χώρος και καλοφτιαγμένος χώρος πανηγυριού με πέτρα, σε δυο επίπεδα μάλιστα. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους δημιουργούς όλων αυτών.





Χώρος του πανηγυριού
Η αρχή είχε γίνει από τον αείμνηστο συγγραφέα Θεόδωρο Τρουπή που έκτισε το εκκλησάκι. Στη συνέχεια(όπως διάβασα στην ιστοσελίδα servou.gr) οι οικογένειες Σ. Σχίζα και Ν. Δάρα προχώρησαν τις εργασίες του προαυλίου και τη κατασκευή του χωμάτινου δρόμου όπως επίσης κι άλλοι Σερβαίοι  συνέβαλαν είτε με χρήματα είτε προσφέροντας μέρος των ιδιοκτησιών τους  για να γίνει ο δρόμος. Οι άνθρωποι που πραγματοποιούν ωραία πράγματα ωθούμενοι από το μεράκι τους και την ευχαρίστηση τους, χωρίς να υποχρεώνονται από κάποιον και τελικά παράγουν ωφελήματα για τη κοινωνία, αξίζουν τις ευχαριστίες μας και  την επιδοκιμασία μας.
Εξερευνήσαμε λοιπόν το χώρο με θαυμασμό για τα ωραία επιτεύγματα και κατόπιν σταθήκαμε στο «ντουράκι» στην άκρη του βράχου για να αγναντέψουμε τον ορίζοντα. Δεν γελάστηκα στην επιλογή μου. Κατάλαβα ότι θα βλέπαμε ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος ακουμπούσε σιγά –σιγά το βουνό «Φραντζινέτα». Ήταν το μόνο εμπόδιο που μεσολαβούσε ανάμεσα στο λόφο του Αγιολιά και της ευθείας γραμμής του ορίζοντα από τη Ζαχάρω ως το Κατάκωλο και τη Ζάκυνθο. Ήξερα ότι θα είχαμε παιχνιδίσματα με τον ήλιο και τη «Φραντζινέτα». Πράγματι δεν άργησαν να σχηματίζονται μπροστά μας μαγευτικές εικόνες. Η Δύση με τα χρώματα της! Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, μωβ, μπλε  σ’ όλες τις αποχρώσεις αριστοτεχνικά πλεγμένα από το μεγαλύτερο ζωγράφο του κόσμου!
Ο ήλιος έδυσε αριστερά της Ζακύνθου
Τη Μητέρα Φύση! Το φως λιγόστεψε, η ατμόσφαιρα γέμισε ρομαντισμό, το λιγοστό φεγγάρι άρχισε να φωτίζει, τα βουνά πήραν σκούρο χρώμα, τα αμέτρητα χωριά του κάμπου και των απέναντι βουνών άναψαν τα φώτα τους, κουδουνίσματα κοπαδιών ακούγονταν στη ρεματιά, τα νυχτοπούλια δειλά-δειλά έκαναν αισθητή τη παρουσία τους και η Ζάκυνθος «αναδύθηκε» από τη θάλασσα ενώ λίγο πριν δεν ήταν ορατή λόγω των σκούρων χρωμάτων του ορίζοντα.  Άραγε, αναρωτήθηκα, η νεολαία του χωριού που ξέρω ότι κάνει νυκτερινή ζωή έχει απολαύσει αυτές τις ωραίες εικόνες της φύσης που μας περιβάλλει; Έχουν ανέβει ένα απόγευμα στον Αγιολιά να θαυμάσουν τον ορίζοντα; Να ιδούν με τους φίλους τους ή με το ταίρι τους το ηλιοβασίλεμα; Να εφοδιαστούν με όμορφα βιώματα της νιότης; Μπορεί και να συμβαίνει, δεν το ξέρω.  Ή μήπως η νεολαία δεν ερωτεύεται με ηλιοβασιλέματα και άλλα τέτοια παρωχημένα;
Πάντως  το προτείνω σε όλους και ειδικά στη νεολαία στην οποία αφιερώνω το επόμενο βίντεο που περιέχει τις εικόνες του  ηλιοβασιλέματος στον Αγιολιά στου Σέρβου Αρκαδίας με μουσική επένδυση το τραγούδι «Ο  προσκυνητής» του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ένα πολύ ωραίο τραγούδι από τη σύγχρονη μουσική δημιουργία.



......

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοπορία στο Σερβόβουνο

Αφού γιορτάσαμε το Δεκαπενταύγουστο  στου Σέρβου Ηραίας και χαρήκαμε τις υπέροχες  εκδηλώσεις του συλλόγου, επιθυμήσαμε το περίπατο στην εξοχή. Άλλωστε, όπως έχει αποφανθεί ο λαός μας εδώ και πολλά χρόνια, «δεν είναι κάθε μέρα τ’ Αγιωργιού». Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό(18/8/2010) με το Νίκο ανηφορίσαμε στο Σερβόβουνο, έχοντας ως παρέα και «ξεναγό» μας τον Δημήτρη Ρουσιά, γιο του Γιάννη Κ. Ρουσιά, ένα ευγενικό, πρόθυμο, ήρεμο και καλόγνωμο παιδί. Ξεκινώντας από του «Γιατρού τη βρύση», μ’ ένα μικρό σακίδιο στη πλάτη που είχε τ’ απαραίτητα, περάσαμε από του «Κρόθι», στην πλαγιά του βουνού, όπου υπάρχουν χωράφια χέρσα πλέον με καρυδιές και μικρή πηγή. Είχε απότομη ανηφόρα αλλά χάρις στο μονοπάτι που έχει διαμορφωθεί από το ανεβοκατέβασμα των προβάτων, με άνεση στη πρόσβαση.
Δημήτρης Ι.Ρουσιάς
 Οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικότατες. Μόνο η πρωινή πάχνη εμπόδιζε την ορατότητα προς τη θάλασσα, στα παράλια της Ηλείας που σε διαφορετική περίπτωση θα βλέπαμε καθαρότατα τη θάλασσα και  τ'  αραγμένα καράβια. Το χωριό το βλέπαμε από ψηλά την ώρα που ξυπνούσε και άρχιζε να το λούζει ο ήλιος. Φτάσαμε στην κορυφή, την ορατή από το χωριό και από το δημόσιο δρόμο και νομίσαμε ότι αυτό ήταν. Είχαμε υπολογίσει λάθος, γιατί η κορυφή του βουνού αργούσε πολύ ακόμα και έπρεπε να περπατήσουμε αρκετά. Μείναμε έκθαμβοι από την εικόνα που ξετυλίγονταν μπροστά μας. Στη κορυφή του Σερβόβουνου υπάρχει ένας παράδεισος που δεν είναι ορατός από κάτω. Ένα μικρό οροπέδιο αποκαλύφτηκε στα μάτια μας με υψώματα και κοιλώματα, ραχούλες και χούνες. Μέσα στις χούνες βλέπαμε χωράφια ακαλλιέργητα, ιδιοκτησίες Σερβαίων, που εγκαταλείφτηκαν μερικές δεκαετίες πριν, όταν έφυγαν για τη Πρωτεύουσα και τις άλλες πόλεις κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής.
Ανατολή του ήλιου
Τούρλα
Πάντα με οδηγό το Δημήτρη, συνεχώς ανεβαίναμε πότε βαδίζοντας στις ραχούλες και πότε μέσα στις χούνες. Απόλυτος κυρίαρχος του βουνού ήταν η πέτρα. Η βλάστηση ήταν περιορισμένη και αυτό το έκανε προσπελάσιμο. Ο ήλιος ξεπρόβαλλε σιγά-σιγά στη κορυφή και οι ακτίνες του άρχισαν το παιχνίδι μαζί μας. Έχω μια αδυναμία να φωτογραφίζω τον ήλιο στο ημερήσιο του ταξίδι από την ανατολή ως τη δύση και στα παιχνιδίσματα που κάνει με τα βουνά, τα δέντρα και τους ανθρώπους. Δεν έχασα την ευκαιρία λοιπόν να παίξω κι εγώ μαζί του «κλέβοντας» φαντασμαγορικές εικόνες και «φυλακίζοντας» τες στη μηχανή μου. Ύστερα το ενδιαφέρον μας τράβηξε ένα κατασκεύασμα από πέτρες, μια "τούρλα" κατά τη τοπική διάλεκτο, φτιαγμένη με τεχνική, ίσως από τσοπάνη ή κυνηγό. Ποιός ξέρει τι είχε στο μυαλό του αυτός που την κατασκεύασε; Ο Δημήτρης μας πέρασε από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία. Συναντήσαμε ερειπωμένα αγροτόσπιτα, καλύβια, αλώνια, πρόχειρα κατασκευάσματα για οικόσιτα ζώαμισογκρεμισμένες στρούγκες όλα απομεινάρια μιας άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής που είναι εκεί για να μαρτυρούν τον σκληρό αγώνα των προγόνων μας για την επιβίωση. Ήταν μια εποχή που οι άνθρωποι άρρηκτα
καθισμένη στο στρουγκολίθι της στρούγκας
ερείπια σπιτιού και αλώνι
δεμένοι  με τη γη, τη καλλιεργούσαν και τη φρόντιζαν περιμένοντας να τους δώσει τ’ αγαθά της. Σήμερα είναι στοιβαγμένοι στις πόλεις, καλυτέρεψε η ζωή τους, δημιουργήθηκαν όμως άλλου είδους προβλήματα και έτσι συνεχίζουν την αέναη πάλη για την κάλυψη των καινούριων αναγκών που προκύπτουν, χάνοντας την επαφή με τη μητέρα Φύση. Στο διάβα μας συναντήσαμε ερείπια ενός αξιοσημείωτου οικήματος  που περιλάμβανε αγροτόσπιτο με τρία δωμάτια, αυλή και καλοδιατηρημένο αλώνι. Ο Δημήτρης μας πληροφόρησε ότι ανήκει στην οικογένεια Γ. Στρίκου(Ντέρη). Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Πλησιάζοντας στη κορυφή, στη θέση "Σκόζα", ο ορίζοντας μεγάλωσε και μαζί μ’ αυτόν το αίσθημα της ελευθερίας, της ξεγνοιασιάς, της ευεξίας. Είναι δύσκολο να περιγραφούν τα αισθήματα πάνω στο βουνό. Και εκεί που μιλούσαμε για τους αετούς των βουνών, ξάφνου πετάχτηκε ένα κοπάδι πέρδικες και πέταξε μακριά. Στο απέναντι ύψωμα έβοσκε τα πρόβατα του ο Γιάννης ο Ρουσιάς. Μας έβλεπε από μακριά και φρόντισε να μας συναντήσει μόλις φτάσαμε στη κορυφή που από κάτω μας έδινε την εντύπωση πως άγγιζε τον ουρανό. Εκστασιασμένοι αγναντεύαμε ολόγυρα έχοντας απέραντο ορίζοντα τριακοσίων εξήντα μοιρών. Η κορυφή αποτελεί ένα φυσικό μπαλκόνι προς τα
θέα προς Λαγκάδια
θέα προς Ερύμανθο.Διακρίνονται τα Τρόπαια
Λαγκάδια. Υψώνονται κοφτεροί βράχοι, σαν κάγκελα, που αναρωτιέται κανείς αν η φύση τα τοποθέτησε εκεί για να προστατέψει τους ανθρώπους από το χαοτικό ύψος που υπάρχει από εκείνη την πλευρά. Σκύψαμε με πολύ προσοχή και αγναντέψαμε τη πλούσια βλάστηση στα Λαγκαδινά ρέματα με τους διάσπαρτους οικισμούς  και τα ιστορικά Λαγκάδια ακριβώς απέναντι. Στρέψαμε το βλέμμα μας ανατολικά και θαυμάσαμε τις κορυφές του ελατοσκέπαστου Μαίναλου. Ο Αρτοζήνος πάντα αγέρωχος ιδωμένος από άλλη οπτική γωνιά  κέρδισε τις εντυπώσεις μας. Πίσω του κοιτάζοντας έντονα μέσα στην πρωινή πάχνη διακρίναμε την κορυφή του Ταΰγετου.  Συνεχίζοντας την περιστροφή νοτιότερα αγναντέψαμε το μυθικό όρος Λύκαιο, την Ανδρίτσαινα, το όρος  Μίνθη με τη Φιγαλία και τον Επικούρειο Απόλλωνα, όλα τα χωριά της ορεινής Ηλείας καθώς και την πεδινή Ηλεία μέχρι τη θάλασσα. Στον κοντινότερο ορίζοντα είδαμε από ψηλά τα χωριά της Ηραίας, το Ψάρι, τη Λυσσαρέα και το Σαρακίνι. Βορειοδυτικά απολαύσαμε τη  κατάφυτη Φολόη και το Αφροδίσιο όρος, τα αμέτρητα μακρινά χωριά αλλά  και  τα κοντινότερα όπως τα Τρόπαια, το Βυζίκι, το Σταυροδρόμι, το Περδικονέρι .κ.ά. Στο βάθος του ορίζοντα θαυμάσαμε το γκριζόλευκο γυμνό Ερύμανθο και τα πολυτραγουδισμένα βουνά στη μουσική δημοτική παράδοση Ζήρεια και Χελμό. Φυσικό επακόλουθο ήταν να αρχίσουμε να
σιγοτραγουδάμε. Το σιγανό τραγούδι ανέβασε το κέφι μας και μετατράπηκε σε πηγαία έκφραση των συναισθημάτων μας συνεπαρμένοι όπως είμαστε από το υπέροχο περιβάλλον. Τα καταγράψαμε όλα για να τα φυλάξουμε και αν μπορέσουμε να  σας μεταφέρουμε λίγη από τη μαγεία των στιγμών στη κορυφή του βουνού. Ας μη  ψάχνουμε για μουσικές κλίμακες, για παραφωνίες ή μουσικές νότες. Ας ψάξουμε για πηγαία έκφραση, για ντόπιο μουσικό χρώμα, για αυθεντικότητα, για σπανιότητα
Στη κορυφή που "αγγίζει" τον ουρανό
τραγουδιών, για μοναδικές στιγμές. Ο Γιάννης Ρουσιάς, ντόπιος Σερβαίος, εκπαιδευτικός και τσοπάνης, ένας ευγενικός και ωραίος άνθρωπος, μας χάρισε πολύτιμες στιγμές αφού τραγούδησε από τα βάθη της ψυχής του λίγα από τα πολλά  τραγούδια που ήξερε, στο φυσικό τους χώρο, με γνήσιο τρόπο όπως τα διδάχτηκε από τους γονείς του, μακριά από σύγχρονες επιρροές αλλοίωσης.






Γιάννης Κ. Ρουσιάς
Δεν αντιστάθηκα στο πειρασμό να τραγουδήσω μαζί του αφού είναι μια αγαπημένη δραστηριότητα μου αυτή. Τα αγριοπούλια κελάηδαγαν, τα κουδούνια των προβάτων του Γιάννη και των γιδιών κάτω στα Ρέματα κτυπούσαν και εμείς ενώναμε τις φωνές μας μαζί τους τραγουδώντας..
Για όλες τις ωραίες στιγμές υπάρχει και το τέλος. Όμως συγχρόνως υπάρχει και η ελπίδα της επανάληψης. Ξεκινήσαμε κατηφορίζοντας με «ξεναγό» το Γιάννη αυτή τη φορά, και σιγοτραγουδώντας.





Με τα πρόβατα στο "στάλο"
 Πλησίασε το μεσημέρι και έπρεπε να πάνε και τα πρόβατα στο "στάλο". Πράγματι συνοδέψαμε το Γιάννη στο   κατέβασμα των προβάτων στου "Κρόθι". Ξεδίψασαν στη πηγή και κοιμήθηκαν στους ίσκιους των καρυδιών. Εμείς επιστρέψαμε στου Σέρβου ευχαριστημένοι που …….. «κατακτήσαμε  τη κορυφή την οποία βάλαμε στόχο σήμερα». Δεν ήταν  η κορυφή του Ολύμπου ούτε του Έβερεστ. Ήταν η κορυφή του Σερβόβουνου, του δικού μας βουνού που, αν δεν την έχεις περπατήσει αυτή, τι αξία έχει να ανέβεις στα μεγαλύτερα;




Στο βίντεο που ακολουθεί ας χαρούμε ένα δημοτικό τραγούδι από το Γιάννη Κ.Ρουσιά
   Τρεις σταυραετοί καθόσαντε
Τρεις σταυραετοί καθόσαντε σε τρια μαύρα λιθάρια
και κλαίγανε τα ντέρτια τους και τα παράπονα τους.
Ο ένας κλαίει που μέθυσε και είναι μεθυσμένος.
Κι ο άλλος που ΄χασε τα πουλιά κι άλλα πουλιά δεν έχει.
Ο τρίτος κλαίει που γέρασε και πια δεν ξανανιώνει.
Γυρίζει ο γεροντότερος και λέει του αλλονώνε:
-Εσύ που 'πιες πολύ κρασί πιέ κι άλλο και τραγούδα
κι εσύ που ΄χασες τα πουλιά κι άλλα πουλιά θα κάνεις
εγώ να κλαίου που γέρασα και πιά δεν ξανανιώνω.


Όλα διορθώνονται εκτός από τα γεράματα!
Λαϊκή φιλοσοφία μέσα από τα τραγούδια.


Περισσότερα βίντεο υπάρχουν στο youtube στo κανάλι magiodiamant's channel και trounikos's channel


...


Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Καλοκαιρινά τοπία στην Ηραία- Αρκαδία(Κοκκινοράχη- Σέρβου)


 
Αρκαδία! Η γη του Πάνα! Ας χαρούμε καλοκαιρινές εικόνες από τα βουνά, τα λαγκάδια, τα ρέματα, τις πλαγιές. Εικόνες από τα όρια των χωριών Κοκκινοράχη και Σέρβου Ηραίας. Η φωτογραφική μου μηχανή "φυλάκισε" πολλές εικόνες που δεν χωρούν όλες εδώ. Ας απολαύσουμε μερικές απ' αυτές.



.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Κοκκινοράχη Ηραίας, Πανηγύρι 23 Αυγούστου 2010


Να κρατάμε τη παράδοση ζωντανή σε συνδυασμό με την ανάπτυξη, τη πρόοδο και τη καλυτέρευση της ζωής του τόπου μας. Το πανηγύρι της Κοκκινοράχης Ηραίας Αρκαδίας είναι από τα λίγα πανηγύρια πια της περιοχής μας που διατηρεί παραδοσιακό χαρακτήρα σε δυο βασικά του στοιχεία: Πραγματοποιείται στο περίβολο της εκκλησίας αμέσως μετά τη λήξη της Θείας Λειτουργίας και διαθέτει στο κόσμο τη τοπική σπεσιαλιτέ και όλης της ορεινής Αρκαδίας, την γίδα τη βραστή. Στα περισσότερα χωριά  πλέον τα πανηγύρια ή οι άλλες μουσικές εκδηλώσεις γίνονται το βράδυ και προσφέρονται φαγητά που τα συναντά κανείς σ‘ όλη την Ελλάδα. Ήθη, έθιμα, γεύσεις, μουσικές είναι όλα τους στοιχεία που συνθέτουν το λαϊκό μας πολιτισμό και καθορίζουν την ταυτότητα του κάθε τόπου.
Ας κρατάμε ζωντανά κάποια τέτοια πανηγύρια παραδοσιακού χαρακτήρα στην περιοχή μα, για να διατηρήσουμε και την πολιτιστική μας ταυτότητα. Ότι καλό έχουμε κληρονομήσει από την παράδοση πρέπει να το φυλάμε, να το αναδεικνύουμε και να το παραδίδουμε στις επόμενες γενιές.

Ακολουθεί βίντεο απο το Πανηγύρι της Κοκκινοράχης:
Παίζει κλαρίνο ο  Τριπολιτσιώτης  Δημήτρης Ρέππας και τον συνοδεύει το συγκρότημα του.


Κι άλλα βίντεο από το  πανηγύρι μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ

.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοπορία του Συλλόγου Κοκκινοραχιτών στο βουνό

Στις 22 Αυγούστου 2010, ημέρα Κυριακή, ο Σύλλογος Κοκκινοραχιτών είχε προγραμματίσει  πεζοπορία-ανάβαση στο βουνό πάνω από το χωριό στη θέση Πανουλάκα και κάλεσε όλους όσους αγαπούν το πρωινό περπάτημα με συντροφιά να πάρουν μέρος. Πράγματι η πρωτοβουλία αυτή είχε μεγάλη απήχηση. Παρά το βραδινό ξενύχτι με το γλέντι των εγκαινίων του Πολιτιστικού Κέντρου όλοι οι ενδιαφερόμενοι συγκεντρώθηκαν την καθορισμένη ώρα στο πάνω χωριό απ’ όπου ξεκίνησε ο περίπατος. Συμμετείχαν μικροί-μεγάλοι περίπου 30 άτομα με περίσσιο ενθουσιασμό. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή περνώντας από το λόφο «Σιέσι», τη «Κιάφα», τη «Ρίζα», το «Λαιμούλι», τη «Γωνιά» και τέλος την «Πανουλάκα».
περισσότερα για τη πεζοπορία......